İKİNCİ DÜNYA SAVAŞINDA TÜRKİYE’NİN TUTUMU

Atatürk, Birinci Dünya Savaşı sonrası gelişmeleri yakından izliyor, Almanya ve İtalya’nın saldırgan tutumlarının yeni bir dünya savaşına yol açacağını düşünü­yordu. Çıkabilecek bir savaşta Türkiye’nin yer almaması gerektiğini düşünen Ata­türk, barışçı bir dış politika izledi. Ancak ülkemizin güvenliği için gerekli tedbir­leri de artırdı.

İkinci Dünya Savaşı çıktığında, coğrafi konumu nedeniyle gerek Müttefikler gerekse Mihver Devletler Türkiye’yi savaşa sokmak için çaba harcadılar. Ancak Türkiye, Atatürk’ün “Yurtta barış, dünyada barış.” ilkesi ile hareket ederek sa­vaşın dışında kalmayı tercih etti. Ancak kendisine yönelecek saldırılara karşı da gerekli önlemleri aldı.

Almanya’nın Polonya’yı işgal etmesinden sonra İngiltere ve Fransa ile Karşılık­lı Yardım Anlaşması (Ankara İttifakı) imzalandı (19 Ekim 1939). Ülkede seferber­lik ilan edildi. Trakya’da savunma hazırlıkları yapıldı.

Almanya’nın Fransa’ya saldırması, İtalya’nın da Almanya’nın yanında yer alma­sı üzerine İngiltere ve Fransa, Türkiye’nin savaşa girmesini istediler. İngiltere, Tür­kiye’den hava üsleri kullanmak için izin istedi. Ancak Türkiye, bu istekleri kabul etmedi. Diğer yandan Almanya, Irak’a asker geçirebilmek amacıyla Türkiye’den yardım istedi. Türkiye, Almanya’nın bu isteğini de geri çevirdi.

Balkanları ele geçirerek Türkiye sınırına dayanan Almanya, Rusya’ya girişece­ği saldırı öncesinde Balkanlardaki güvenliğinden emin olmak istiyordu. Bu amaç­la, Türkiye’ye saldırmak niyetinde olmadığını bildirdi. Bunun üzerine Almanya ile Türkiye arasında saldırmazlık antlaşması imzalandı (18 Haziran 1941).

ABD’nin savaşa girmesinden sonra Müttefikler, Almanlara karşı yapılacak bir saldırıda Türkiye’yi kendi yanlarında savaşa sokmak için Türkiye’ye yönelik bas­kılarını artırmaya başladılar. İngiltere Başbakanı Churchill (Çörçil) bu amacını gerçekleştirebilmek için Adana’ya gelerek Cumhurbaşkanı İsmet İnönü ile görüş­tü (30-31 Ocak 1943). Adana Konferansı’nda Churchill Türkiye’nin 1943 yılı so­nuna kadar savaşa girmesini istedi. Buna karşılık İnönü, ordunun eksikliklerinin giderilmesi durumunda Türkiye’nin savaşa katılacağını bildirdi. 1943 Ekim ayın­da Sovyetler Birliği Türkiye’nin de savaşa girmesi için Türkiye’ye baskı yapılma­sını istedi. Bunun üzerine Müttefikler, Türkiye’den havaalanlarının kullanılmasına izin vermesini ve 1943 yılı sonuna kadar savaşa katılmasını istediler. Bu istekler, İngiliz dış işleri bakanınca Kahire’de Türk dış işleri bakanına bildirildi. Ancak Türk dış işleri bakanı, yeterli yardım yapılmadan Türkiye’nin savaşa katılmayacağmı bildirdi. Ardından ABD Başkanı Roosevelt (Ruzvelt), İngiltere Başbakanı Churchill ve Türkiye Cumhurbaşkanı İsmet İnönü’nün de katıldığı Kahire Konfe­ransı toplandı (4-6 Aralık 1943) (bk. Resim 10.2). Konferansta, her iki lider de Türkiye’nin savaşa katılmasını istediler. Türkiye, savaştan sonra biçimlenecek olan yeni dünya düzeninde yerini alabilmek için, savaşa katılmayı kabul etti. Türkiye ile İngiltere arasında askerî yardım konusunda görüşmeler başlatıldı. Görüşmeler­den sonuç alınamayınca Türkiye üzerindeki baskılar daha da arttı. Bu sırada Müt­tefikler, yeni kurulacak Birleşmiş Milletler Teşkilatı’na 1 Mart 1945‘e kadar Al­manya’ya savaş açmış devletlerin katılmasını öngören kararı aldılar. Bunun üzeri­ne Türkiye, Almanya ve Japonya’ya savaş ilan etti (23 Şubat 1945). Aynı yılın ma­yıs ayında Almanya teslim oldu (9 Mayıs 1945). Böylece Türkiye, tarihin en yıkı­cı savaşını, ülkesini savaş felaketinden uzak tutarak atlatmış oldu.

ALMAN SS BİRLİĞİ

SS (tam ad: Schutzstaffel, Türkçe: koruma timi), önceleri Hitler'in kişisel muhafızlığını yapmak üzere kurulan birliklerdir. İlk kurulduğunda, polis görevi yapan silahlı parti militanlarından oluşuyordu. Toplama kampları kurulup, Himmler tarafından bunların yönetiminden SS sorumlu tutulunca iki ana gruba ayrıldı.

Bunların ilki, Waffen-SS ya da “Silahlı SS” örgütüydü, bu örgüt artık askerî bir yapı almıştı. Ordudan geçmiş subaylar tarafından yönetiliyordu. 1942 yılından sonra askerlik yükümlüsü gençler de burada görev yapmaya başladığı için “parti muhafızı” vasfını kaybetti, normal birliklerden bir farkı kalmadı.

Diğer bölüm ise, Allgemeine SS ("Genel SS"). Bu örgüt bir çeşit polis görevi yaptı. SS’lerin soykırım suçu işledikleri iddia edilen bölümü Allgemeine SS’dir. Bunların subayları genelde ordu kökenli değildi.

Her iki bölüme de (önce Waffen-SS’e) yabancı personel alındı. Önce Alman asıllılardan veya Alman milletine akraba uluslardan SS Tümenleri oluşturulurken sonraları çeşitli uluslardan toplam 38 SS tümeni oluşturuldu.

Allgemeine SS birlikleri de bir süre sonra tank, top ve zırhlı araç gibi ağır silahlarla silahlandırılıp yeni tümenler oluşturuldu.Bu birliklere yabancılar ve eski mahkûmlar da alındı. Bu şekilde oluşturulan Oskar Dirlewanger komutasındaki Dilrewanger Tugayı (daha sonra 36. SS Waffen Grenadier Tümeni oldu) ve Bronislav Kaminski komutasındaki Kaminksi Tugayı (daha sonra 29. SS Waffen Grenadier Tümeni oldu) savaş sırasında işledikleri katliam, yağma ve tecavüz ile bilinir.

Gönüllülerden ve Avrupa'nın her yanından zorla görevlendirilenlerden oluşan birlikleriyle,savaşın sonlarına doğru sayıları yaklaşık 900.000'i buluyordu.

Adolf Hitler Klagenfurt'da 1. SS Panzer Tümeni "Leibstandarte SS Adolf Hitler"'i denetliyor, Nisan 1938

SS'lere insanların acı çekişi karşısında soğukkanlı kalmaları ve başka ırka nefret etmeleri öğretilirdi.En önemli erdemleri Onurun Sadakatindir ilkesinden sapmaksızın Führer'e kesin boyun eğme ve bağlılıktı.

2. Dünya savaşında Japon Hileleri

Yeterince tankınız, askeriniz hatta uçaklarınızı kaldıracak benzininiz
yoksa nasıl savaşırsınız? "Hayalgücü" ile mi? Japonlar öyle yaptılar!
Iwo Jima alınmalıydı. Hem de ne pahasına olursa olsun! Küçük bir havalimanı, iki balıkçı köyü ve adanın ucundaki tek tepesiyle Iwo Jima, korunaksızdı. Amerikan uçakları adanın üzerinde saatlerce uçmuş ve birkaç yüz kişilik Japon müfrezesinin dışında kimseyi görmemişti. Bu adayı fethetmek, neredeyse keyifli bir yaz yürüyüşüne benzeyecekti.


Amerikalılar haklıydılar. Adada neredeyse kimse yoktu. Japonya'yı bombalayacak uçakların havalanacağı bu küçük ada, derin bir sessizliğe gömülmüş gibiydi... Amerikalılar, 1945 yazına gelindiğinde sessizliğin anlamını
artık biliyorlardı. Guadalcanal ve Filipinler'deki savaşlarda inanılmayacak şeyler görmüşlerdi. Ama bu seferki iş kolay olacağa benziyordu. 12 kilometrekarelik bir adada kaç Japon saklanabilirdi ki?


Çıkartmayı yönetecek Amiral Spruance'ın kesin emri vardı: Amerikalı denizciler adaya çıktığında, bir tekinin bile burnu kanamayacaktı! Hava Kuvvetleri tam 10 hafta boyunca, Heybeliada büyüklüğündeki bu adayı elindeki her şeyle bombaladı! Çıkartma günü, Amerikalılar zayıf bir dirençle karşılaşacaklarına emindiler...
Fukakku Taktiği
Adadaki Japon birliklerinin kumandanı Tadamaçi Kuribiyaşi, bu "keyifli yaz yürüyüşü"nü Amerikalılar için tam bir cehenneme çevirdi. Bombardımandan bir ay önce adaya gizlice yerleşen Japon birlikleri ölümüne çalışmış ve bir ayda bu küçücük adanın altında karınca yuvasını andıran tüneller kazmışlardı.


Adanın altında kazılan tünellerde, 27.000 Japon askeri Amerikalıların gelmesini beklemişlerdi; ağır bombardıman sırasında ise, Amerikalıları kandırmak için sadece birkaç hava bataryası cevap vermişti. Bu cılız direniş susturulduğunda, Amerikalılar artık emindi. Adada birkaç yüz Japon askeri ya var ya yoktu!


19 Şubat 1945 günü Amerikalılar Iwo Jima sahiline ayak bastığında, 27 bin Japon askeri bir anda üzerlerine çullandı. Binlerce Amerikan askeri sadece ilk üç dakika içinde öldü. Donanmanın top salvosu, Hava Kuvvetleri'nin avcı uçakları bile denizcileri kur-taramamıştı. 25 kilometre uzunluğundaki tüneller zincirine bağlı 1.500 yeraltı koruganından bir anda çıkan Japonlar, yarım saatlik "Bansai" saldırısından sonra, tanklarıyla birlikte tekrar ortadan kaybolmuşlardı! Amerikalılar, Iwo Jima'da ilk kez "hayalet bir ordu" ile savaşıyorlardı!


Beşinci günün sonuna gelindiğinde, Amerikalılar sahilden içeriye doğru sadece 450 metre ilerleyebilmişlerdi. Daha fazla ilerlediklerinde, Japonlar bu sefer arkalarından çıkıyordu! Çıkartmayı yapanlar, ada etrafını çeviren yüzlerce gemiye ve bire üçlük sayı üstünlüğüne rağmen, kuşatılmışlardı!


Tadamaçi Kuribiyaşi, eğitimini Amerika ve Kanada'da almış, akıllı bir askerdi. Denizde, havada ve karada üstün Amerikalılar karşısında, savaşı yeraltına indirmişti! Kuribiyaşi'nin "fukakku", yani canlı esir vermeme taktiği Amerikalı denizcilere korku salmıştı. Adaya çıkan 76 bin "Marines", 35 gün süren savaşın ancak 20. gününde bir Japon askerini canlı ele geçirmeyi başarabilmişlerdi!


Iwo Jima, arkalarında muazzam bir hava ve donanma desteği olan 76.000 Amerikan askerine karşı, kısıtlı cephane ile savaşan 27 bin Japon askerinin verdiği bir kahramanlık hikayesiydi. 200 kadarı dışında 27 bin Japon askerinin tümünün öldüğü bu savaşta, Japonlar adaya çıkan her üç Amerikan askerinden
birini öldürdüler. Amerikan ordusunun Iwo Jima'da verdiği 23.000 ölü, Pasifik'te o güne kadar verilen en büyük kayıptı...
Avustralya'nın Dibindeki Fethedilemeyen Ada Japonlar Rabaul'daki küçük Avustralya garnizonunu, 23 Ocak 1942'de yendiler. Bu orta büyüklükteki ada, imparatorluk ordusunun Avustralya kıtasını fethedeceği "büyük işgal hareketi"nin sıçrama tahtası olacaktı!


Rabaul gerçek bir kaleye dönüştürüldü ve Papua Yeni Gine, Solomon Adaları ve Avustralya'yı işgal etmek için bir levazım üssü yapıldı. Kokoda Trail, Milne Körfezi, Bougainville, Guadalcanal ve Mercan Denizi Savaşı'na katılan Japon orduları hep Rabaul'dan yola çıktılar.


Rabaul'un süngertaşı tepelerine 500 kilometre uzunluğunda bir tüneller zinciri oyuldu. Bu tünellerden 15'i hastane amaçlı kullanılırken, 4 kilometre zunluğundaki bir tünel de 2.500 yatak kapasiteli bir hastane olarak inşa edilmişti! Tüneller Singapur'da yakalanan Amerikalı savaş tutsaklarına ve yöre halkına kazdırılmıştı. Bu zorlu çalışma sırasında birçok tutsak öldü.


"Rabaul Kalesi" 5 uçak pistine, bir balona, bir de denizaltı üssüne sahipti! Çok sayıda donanma gemisiyle birlikte, toplam 200.000 kişilik bir Japon ordusunu barındırıyordu! Tünellerine tankların, uçakların ve hatta denizaltıların saklandığı bu ada, Avustralya'nın yanı başında olmasına rağmen, Amerikalıların işgaline uğramadı.


Amerikalılar etrafındaki tüm adaları almalarına karşın, bu adaya çıkartma yapmaya cesaret edemediler. Rabaul, savaşın son günlerinde, Tokyo'dan 8.000 kilometre uzaktaki bir Japon kalesiydi! Adadaki 70.000 Japon askeri, ancak Hiroşima ve Nagasaki'ye atom bombalarının atılmasından ve Japonya'nın teslim anlaşmasını imzalamasından sonra iki yıl sonra ülkelerine dönebildiler.
Tora, Tora, Tora!

Savaşın belki de en iyi uçağı olan Mitsubishi Zero'lar, Pearl Harbor'u bombalamak için, uçak gemilerinden birbiri ardına havalanırken, Yamamoto'nun aklımla bir tek soru vardı: "Darbeyi ilk vuran kazanır mı?". Amiral, Japonya'nın zaferi kazanamayacağını düşünerek, İngiltere ile ABD'ye açılacak bir savaşa hep karşı çıkmış, ama sözünü dinletememişti. Derin bir incelemeden sonra şu sonuca varmıştı "Japonya'nın tek başarı şansı.Amerika'nın Pasifik Donanması'nı tek vuruşla sakatlamaktır..."


7 Aralık 1941 Pazar sabahı, Pearl Harbor'ın doğusunda ve batısında yükselen dağların doruklarında bulutlar vardı. Hawaii'deki Amerikan Hava Kuvvetleri'ne bağlı uçaklardan yalnızca yedi tanesi devriye gezmekteydi. Uçaksavarların başında kimse yoktu. Donanmanın 780 topunun yalnız dörtte birinin personeli görevlerindeydi. Ordunun 31 bataryasından dördü mevzilenmişti, ama bunların da cephanesi yoktu; cephaneler, bozulma ya da paslanmayı önlemek üzere depoya gönderilmişti.


Saat 7:40'ta, "Niikata Dağı'na tırmanın" emrini alan Yarbay Fuşida, saldırı emrini mors alfabesiyle verdi: "Tora, Tora, Tora!" Kaplan anlamına gelen bu söz, şifreli olarak, "Baskın başarıyla gerçekleşiyor" demekti. Japonların planı basit, ama etkiliydi. Amerikalıların karşı saldırısını önlemek için, bütün askeri havaalanlarını sistemli biçimde yakıp yıkmakla işe başlıyorlardı. İlk hava saldırı dalgasındaki 40 torpido uçağı, 51 pike bombardıman uçağı ve 49 ağır bombardıman uçağı bombalarla hedeflerini yok ettiler. İkinci saldırı dalgasının ana hedefi ise ABD'nin Pasifik Donanması'na ait gemilerdi.


"Doğan Güneş", Tokyo'yu aydınlatmaya başlıyordu. Baskına ilişkin haberler geldikçe, İmparatorluk Donanması Genel Karargâhı'ndaki coşku artıyordu. ABD'nin Pasifik Filosu'nun perişan olduğu apaçık ortadaydı. Müttefıkler'in
Pasifik'teki kudretlerinin başlıca aracı artık felce uğramıştı, Asya'nın fethi işi devam edebilirdi: "Bansai!"
Amerika'yı İşgale Gelen Çekik Gözlüler
Pearl Harbor'dan sonra Japon Kuvvetleri Pasifik ve Güneydoğu Asya'da cirit atarak, Avrupa sömürge imparatorluklarını yıldırmışlar, Çin'i güneyden kuşatmışlar, Hindistan'a gözdağı verirken, birbirine uzaklıkları 12 bin kilometre olan bir coğrafyada savaşa girmişlerdi. Japonlar bu arada Amerika'yı "işgale" de kalkışmışlardı!


Japonlar, Pearl Harbor'dan tam 7 ay sonra, Alaska eyaletine ait Aleut Adaları'nı ele geçirerek "Amerika'nın İşgali Harekâtı"nı başlattılar! Elbet, Japonlar bunu yapabilecek askeri güce sahip değildi, ama o günlerdeki Amerikan kamuoyu, California sahillerine Japonların yapacağı çıkartma için neredeyse "gün sayar" olmuştu. Batı sahillerinde yaşayan milyonlarca Amerikalı, evlerinin bahçesine siper kazıyordu. Ayrıca, Los Angeles sahilleri boyunca kurulan yüzlerce gözetleme kulesi, ufuktaki Japon çıkartma gemilerini arıyordu! Kaynakwh webhatti.com:


Bu dönemde Japonlar Tokyo'dan bıraktıkları atmosfer balonları ile California ormanlarını yakmaya kalkıştılar! Çılgınca, ama gerçek... İşin garibi, Pasifik'te batıdan doğuya esen rüzgârların etkisiyle, 9.000 atmosfer balonunun bir düzine kadarı Amerika kıyılarına ulaştı, hatta iki-üç tanesi içindeki yanıcı maddelerle California ormanlarına düşerek, küçük yangınlar da çıkarmayı başardı! Yangın yerinde bulunan atmosfer balonu ve Japon bayrağı kalıntılarının Amerika'da yarattığı paniği, ne siz sorun ne de biz anlatalım!..
“Buşido" Kuralları İle Askeri Eğitim

1920'li ve 1930'lu yılların ırkçı önyargılarının dünyasında batılı, Japonlara "küçük sarı adamlar" deyip geçme eğilimindeydi. "Kavruk ve makineden anlamayan" genellemesinin ne kadar saçma olduğu, Pearl Harbor ve Filipinler'e yönelen saldırılar sırasında ortaya çıktı. Japon Donanması hem gündüz hem gece çarpışmaları için sıkı eğitim yapıyor; deniz ataşeleri Tokyo'daki planlamacıları ve gemi tasarımcılarını sürekli bir bilgi akışıyla besliyorlardı. Hem ordu hem de hava kuvvetleri iyi eğitimliydi; çok sayıda usta pilotları, görevlerine son derece
bağlı mürettebatları vardı.


Kararlı ve aşırı yurtsever subaylarının yönetiminde buşido (Japonların geleneksel savaş sanatı) kurallarıyla eğitilen bu askerler, savunma ve saldırı savaşında müthiştiler. Başka ordularda "son adam kalıncaya kadar dövüşmek" lafla kalırken, Japon askerleri bu deyimi gerçek anlamıyla alıyor ve bunu gerçekten yapıyorlardı. Kaynakwh webhatti.com:


Japonya'da zorunlu askerlik olduğundan, ordunun insan gücü ihtiyacını gidermesi de kolaydı. İlk yıllarda ordunun kapasitesi sınırlıydı, ama genişletme programı ile 1937'deki 24 tümen ve 51 hava filosu, 1941'de 51 tümene ve 133 hava filosuna çıkmıştı. Bunlara 30 tümen daha katılacaktı. Böylece Japonya 2 milyon yedek destekli, 1 milyondan fazla askere sahipti.
Japonların Gizli Silahları

Japonların Asya ve Pasifik Okyanusu gibi geniş bir coğrafyada Amerika, Britanya, Avustralya, Yeni Zelanda ve Çin ile aynı anda savaşabilmesinin ardında, savaş alanında muazzam bir "yaratıcılığa" sahip olması yatıyor.


Japonya, ne asker sayısı ne de silah endüstrisi açısından bu ülkelerle yarışabilirdi, ama çok daha "yaratıcıydı.Çok daha az kaynak ve askerle tüm bu ülkelere kök söktürmesinin ardında, düşmanı şaşırtan taktiklere başvurmaları yatıyordu. Örneğin, kamikazeler. Atom bombası atıldığında bile, Japonların anakarayı koruyacak 1.500 kamikaze uçağına sahip olması, Amerikalıların karabasanlar görmelerine neden oluyordu.


Japonların savaşın son safhasında geliştirdiği, ama atom bombası yüzünden kullanmaya fırsat bulamadığı "gizli silahları" arasında en ilginç olanı, hiç kuşkusuz, Aichi M6A Seiran uçağıydı. Panama Kanalı'nı bombalamak için
tasarlanan ve yalnızca 28 tane üretilebilen bu uçak, denizaltıya yüklenebiliyordu! Aichi M6A Seiran, eğer atom bombasından önce üretilebilseydi, artık abluka altında bulunan Japonya'dan denizaltılar yoluyla ayrılacak ve Pasifik ortasından bir noktadan kalkıp, Panama Kanalı'nı bombalayarak Pasifik Donanması'nı Atlantik Donanması'ndan koparacaktı!
Ah Şu Yokluk Olmasa, Ne Güzel Savaşırdık!
Peki, tüm bu yaratıcılığına rağmen Japonya neden yenildi? Her şeyden önce, hammadde eksikliğinden. Pasifik'te yenilen Japonya, petrol gibi birçok temel maddeye artık erişemiyordu. Gaz, elektrik, kömür gibi maddeler çok azalmıştı. Artık evlerde banyo yapmak tarihe karışmış, kamuya açık hamamlar ise kalabalıktan girilmez olmuştu. Hamamlarda sokaktan odun parçalan toplanarak
gerçekleşen deneyime ise "küvette patates yıkama" deniyordu.


Benzin sıkıntısı yüzünden uçaklar iki saatten fazla uçamıyordu. Çaresizlik içinde olan donanma, yakıt yerine kullanmak üzere "çam kökü yağı" kampanyasına başvurdu. Bu arada "200 çam kökü, bir uçağı bir saat süreyle havada tutar" sloganıyla tüm Japon halkı ellerinde kazma kürek çam köklerini çıkarmaya yönlendirildi. Ancak bu emekler boşa gitmeye mahkûmdu. Bir varil petrol elde etmek için 1.000 kişinin 2,5 günlük mesaisi gerekiyordu.


Amaçlanan resmi hedef, günde 12 bin varil petrol üretimi olduğundan, bu hedefe ulaşmak için her gün 1,5 milyon işçinin yalnızca bu işte çalıştırılması gerekiyordu.
Durum son derece ümitsizdi. Ancak, bu görüşü hükümetin her üyesi aynen paylaşmıyordu. Hükümetin desteklediği slogan ise şuydu: "100 milyon insan bir bütün halinde ulus için ölmeyi bekliyor". 1945 Mart'ında Iwo Jima Savaşı'nda Japonların işgale karşı gösterdiği direniş öyle şiddetli ve fanatik düzeydeydi ki, Amerikan komutanları Japon adalarının işgali için kayıplarının "en az 268 bin" olacağını hesaplamışlardı. Bu hesabın sonucu ise, tarihin o güne kadar gördüğü en korkunç silah olan atom bombası oldu....

2.DÜNYAN SAVAŞI İLE İLGİLİ BELGESELLER...

İkinci Dünya Savaşı silahları

Kaynak: Bydigi Forum http://www.bydigi.net/tarih/253414-ikinci-dunya-savasi-silahlari.html#post1889897 Austen 9mm Owen 9mm Belçika Browning Hi-power VZ37 MG 7,92 mm Danimarka Madsen MG Finlandiya Suomi modell 1931 İngiltere Boys Mark I Antitank 13,97 mm Projektor Infantery Antitank (PIAT) 100 mm Bren Mark I MG 7,7 mm Vickers Gun Mark I MG 7,7 mm Vickers-Berthier Mark III MG 7,7 mm 3" havan Enfield No 2 Mk I 9,65 mm Smith & Wesson 38in 9,65 mm Lee-Enfield No 4 Mk I 7,7 mm Sten Mk II 9 mm Lanchester De Lisley Silent Carbin 11,4 mm Fransa MAS 36 Gevär 7,5 mm MAS M1935 pistol 7,65 mm Châtellerault M1929 MG 7,5 mm Hotchkiss FM 1922 MG 7,5 mm 50 mm havan İtalya Beretta M1934 9mm

	Glisenti M1910 9 mm Mannlicher 6,5 mm Beretta 1938A 9 mm Kaynak: Bydigi Forum http://www.bydigi.net/tarih/253414-ikinci-dunya-savasi-silahlari.html#post1889899 Beretta M1938 A-42 9mm FNAB-43 9mm OVP 9mm TZ45 9mm 81mm M1935 GRK Breda M1930 6,5 mm Breda M1937 8mm Fiat-Revelli 1914 6,5mm Japonya Taisho 04 8mm Taisho 14 8mm TYP 94 8 mm Meiji 26 9mm Arisaka Meiji 38 6,5mm Arisaka Typ 97 6,5 mm Typ 97 Anti-tank 20mm TYP99 81mm Taisho 11 6,5mm Taisho 14 Typ 92 MG 7,7 mm Typ 96 MG Typ 98 MG Typ 99 MG Typ 100/40 8 mm

	Almanya Panzerbuchse 38 anti-tank 7,92 mm Panzerbuchse 39 anti-tank 7,92 mm Panzerbuchse Solothurn S18-1000 anti-tank 20mm Raketen Panzerbüchse 54 "Panzerschreck" 8,8 cm Alev silahı Granatwerfer 36 50 mm Granatwerfer 42 120mm Maschinengewehr 15 Machinengewehr MG 34 Maschinengewehr Knorr-Bremse MG35 MG 42 MG34 MP40 MP43 P38 LUGER P10 Modell 1932 Mauser MP 98K Mauser G41 Walther FG42 Kaynak: Bydigi Forum http://www.bydigi.net/tarih/253414-ikinci-dunya-savasi-silahlari.html#post1889902

Sovyetler Birliği Tokarev Model TT33 Mosin-Nagant M1930 Simonov Model 1936 AVS Tokarev M1940G SVT Karbin M1944G Degtyarev DP 1928 DShK M1938 Goryunov SG 1943 PPSh 1941G 120mm havan 43M ABD M1911A1 Springfield M1903 Johnson M1941 Browning M1918 Carbine cal·30 Browning M1919A6 MG Browning ·50 Thompsom M1928 Kaynak: Bydigi Forum http://www.bydigi.net/tarih/253414-ikinci-dunya-savasi-silahlari.html#post1889904 Thompson M1938 Thompson M3 2.36in Rocket Launcher M1 75mm Recoilless Gun M20